Οι πολίτες δεν ανήκουν σε κανέναν αποκλειστικά και δεν είναι δικαστές. Δεν μπορεί κανείς να ιδιοποιηθεί τον Έλληνα ψηφοφόρο. Επίσης, η πίστη του στον Θεό δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται. Αυτό το κάνει υβριστή στη θρησκεία μας.
Οι πολιτικές εκπροσωπήσεις δεν χρειάζεται να έχουν συνεχή υποστήριξη και κοινό ακροατήριο. Αντίθετα, η ιστορία μας δείχνει ότι, στις περιπτώσεις που υπερισχύουν τέτοιες αντιλήψεις, οι πολιτικές προσωπικότητες και τα κόμματα περιθωριοποιούνται και παραμερίζονται στην ιστορία.
Το εκλογικό σώμα δεν είναι τιμωρητικό και δεν αποτελείται από δικαστικούς λειτουργούς. Μόνο αισθάνεται αμήχανο ή δικαιωμένο από τη συμπεριφορά του πολιτικού του που ψήφισε και που επιδίδεται (ή όχι) στην εκτέλεση των εκλογικών του υποχρεώσεων.
Ο λαϊκισμός έχει καταρριφθεί. Οι ψηφοφόροι δεν συγκινούνται από ασαφή επιχειρήματα και γενικόλογες δεσμεύσεις. Επιθυμούν, ιδίως σε περίοδο κρίσης, να δουν αυτοδύναμες κυβερνητικές πλειοψηφίες.
Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι ψηφοφόροι έγιναν “δεξιοί”. Το πολιτικό μοντέλο που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει μια σοβαρή κρίση. Αυτή είναι πιθανόν μια υπαρξιακή κρίση, αφού οι εμπειρικές υλοποιήσεις του μαρξισμού περιορίζονται στις σημερινές συνθήκες. Όταν η πολιτική ιδεολογία απορρίπτεται, η πολιτική που προκύπτει από αυτή δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει τις αποτυχίες και τις διαψεύσεις της.
Εν τω μεταξύ, υπό στενά όρια, δεν μπορούμε να δούμε ότι αυτό φάνηκε στην προεκλογική περίοδο, το “δάσος” στο οποίο ανήκουμε. Οι πολίτες, όμως, το είδαν κι αυτός που ψάχνει δικαιολογίες, πρέπει να κοιτάξει την αλήθεια. Το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η εξουσία δεν έχει θρησκευτικό περιεχόμενο ή μοναρχικό χαρακτήρα. Αντίθετα, είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στους πολίτες και τους κυβερνήτες τους. Ανά πάσα στιγμή, η εξουσία των κυβερνώντων μπορεί να αμφισβητηθεί από τους πολίτες, εάν αυτοί το επιθυμούν.
Η πολιτική είναι εφαρμογή. Κανένα περισσότερο, κανένα λιγότερο. Όπως και τα συμβόλαια.
