Για αρκετά χρόνια, το Κέντρο θεωρείτο ο μοναδικός οδός στην πολιτική που ήταν αποδεκτή. Αυτό οφειλόταν σε μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία. Μετά την κρίση του σοσιαλισμού, η συνένωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και του ατλαντισμού θεωρήθηκε προορισμένη.
Ό,τι δεν ανήκει σε αυτόν τον χώρο θεωρήθηκε είτε “επικίνδυνο άκρο” είτε “απειλητικό λαϊκισμό”.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν προσέφερε μια νέα εκδοχή του Κέντρου στη Γαλλία, αποφεύγοντας ιστορικές αναφορές και συμπεριλαμβάνοντας άλλες πτυχές, όπως η κλιματική κρίση. Ωστόσο, αντιμετώπισε κατηγορίες για αστυνομική βία κατά των “κίτρινων γιλέκων”.
Με την ανησυχητική άνοδο της Άκρας Δεξιάς που τώρα αναζητά την εξουσία σε χώρες όπως η Γαλλία, το Κέντρο φαίνεται ανίκανο να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Κατά συνέπεια, στις δημοσκοπήσεις, το κόμμα του Μακρόν βρίσκεται σε τρίτη θέση.
Η μοναδική πραγματική εναλλακτική στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας φαίνεται να είναι ένας συνασπισμός αριστερών δυνάμεων, μεταξύ των οποίων ήταν και οι προηγούμενα χαρακτηρισμένοι ως “αριστεροί ακραίοι”. Αυτός ο συνασπισμός, παρά τη διαφορετικότητά του, αποκαλύπτει την πραγματική διαίρεση σήμερα.
Το σημερινό δίλημμα φαίνεται πως δεν είναι μεταξύ της “κεντρώας” υπεράσπισης του υπάρχοντος έναντι της απειλής της ακροδεξιάς.
Στην Ευρώπη, όπου η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού έχει λήξει και η μεταδημοκρατική κατεύθυνση είναι προφανής, υπάρχει έντονη αντιπαράθεση μεταξύ της Ακροδεξιάς, που προσπαθεί να συνδυάσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική με εθνικιστική ρητορική και αυξανόμενη αυταρχική και ρατσιστική σκληρυνση, και αυτών που αναζητούν μια εναλλακτική δυναμική που θα συμπεριλαμβάνει την υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών με την επαναφορά της κοινωνικής δικαιοσύνης στο επίκεντρο της πολιτικής.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως η δημοκρατία δεν περιορίζεται σε προηγούμενους δρόμους, αλλά στην πραγματική δυνατότητα επιλογής διαφορετικής πορείας.
