Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εθνικών εκλογών στη Γαλλία που διοργάνωσε ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Ένα ιστορικό σκηνικό που μας επιφυλάσσει ακόμη πολλές εκπλήξεις.
Το εκλογικό σύστημα της Γαλλίας είναι πάντα πολύπλοκο, και πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη Κυριακή για να μάθουμε την τελική σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης. Ωστόσο, ήδη βλέπουμε κάποιες πρωτότυπες τάσεις βάσει των πρώτων αναλύσεων της εκλογικής συμπεριφοράς.
Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία είναι η αύξηση 20 μονάδων στη συμμετοχή στις εκλογές σε σχέση με προηγούμενες φορές, καθιστώντας την ως την υψηλότερη στον 21ο αιώνα. Αυτό δείχνει μια έντονη διχόνοια στη γαλλική κοινωνία και την αναγνώριση της σοβαρότητας της κρίσης, καθώς επίσης και τη σημασία της επιλογής ανάμεσα στον Εθνικό Συναγερμό και άλλες πολιτικές ομάδες. Οι πολίτες ενεργοποιήθηκαν, αν και με διαφορετικές προτιμήσεις.
Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η σημαντική προσέλκυση του Εθνικού Συναγερμού, που έφτασε στο 34% και ξεπέρασε τη δεύτερη δύναμη κατά πάνω από πέντε μονάδες. Η επιτυχημένη τακτική της “αποδαιμονοποίησης” φαίνεται να λειτούργησε. Αυτό συμβαίνει ενώ οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικανοί αμφισβητούν τη συνεργασία με τον Λεπέν, δείχνοντας μια νέα πραγματικότητα στη γαλλική πολιτική σκηνή.
Μια τρίτη παράμετρος που ξεχωρίζει είναι η ανυπαρξία συζητήσεων για τη θέση της Γαλλίας στον διεθνή χάρτη, παρά τη σημαντική της θέση στην ΕΕ και τον ΟΗΕ. Το κύριο ζήτημα που ξεχωρίζει είναι η στάση έναντι της Παλαιστίνης, με το Λαϊκό Μέτωπο να έχει διαφορετική άποψη από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.
Η πολιτική σκηνή στη Γαλλία δείχνει να υποστηρίζει μια επιστροφή στην παλιά διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, αποτυπώνοντας ένα παράδοξο. Ο Μακρόν καλεί σε μια ενότητα “δημοκρατική και ρεπουμπλικανική”, όντας ακόμα αβέβαιος για τη στήριξη των ψηφοφόρων του. Η πολιτική περιπέτεια φαίνεται να συνεχίζεται, κρατώντας μας σε αγωνία.
