Κάθε καλοκαίρι σκέφτομαι να γράψω για την ομορφιά της Θράκης. Τη Ροδόπη, με τα εκπληκτικά της βουνά και δάση που θα μπορούσαν να είναι σκηνικό σε μυθιστορήματα του Τόλκιν. Την παρθένα φύση, όπου μπορείς ακόμα και να βρεθείς αντιμέτωπος με άγρια άλογα.
Σκέφτομαι να γράψω για τις λιμνοθάλασσες γεμάτες ερωδιούς που συναντάμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας με το αυτοκίνητο. Για τους πελαργούς που φωλιάζουν στους στύλους της ΔΕΗ. Για τον περίφημο καφέ και τη στράτα της Κομοτηνής. Για το σουτζούκ λουκούμ και τις περίφημες καριόκες της περιοχής. Όλα αυτά που κουβαλώ με τη σακούλα μου όταν φεύγω για την Αθήνα.
Αλλά τώρα, με τις φωτιές που έχουν σαρώσει την περιοχή, όλα αυτά φαίνονται να ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Η πατρίδα μου, ο τόπος που μεγάλωσα, βρίσκεται υπό επίθεση και βλέπω γνώριμα μέρη να καταστρέφονται μπροστά μου.
Και τώρα, σκεφτόμενος όλα αυτά, αισθάνομαι ένα δυνατό αίσθημα ευθύνης. Γιατί δεν έγραψα ποτέ κάτι για την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Ένα αίσθημα απολογίας, σαν εκείνα τα “σε αγαπώ” που ξεχάσαμε να πούμε, όταν είχε σημασία.
