Η δραματική ιστορία ενός πυροσβέστη, ο οποίος στη φονική φωτιά στο Μάτι έχασε τη σύζυγό του και το μωρό τους, επαναφέρθηκε στην επικαιρότητα στο Εφετείο μέσα από την προσωπική του μαρτυρία.
Ο Ανδρέας Δημητρίου, την ημέρα της καταστροφής, υπηρετούσε όταν ενημερώθηκε στις 6:15 ότι «η φωτιά έχει ξεφύγει από Νταού και κατεβαίνει προς Μαραθώνος και Μάτι».
Επικοινώνησε άμεσα με την σύζυγό του για να την ενημερώσει ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. «Πάρε το παιδί και φύγε», της είπε, νιώθοντας ανακούφιση καθώς πίστευε ότι τα πράγματα θα είναι υπό έλεγχο. Ωστόσο, ανακάλυψε αργότερα ότι είχε γίνει διακοπή ρεύματος και η γκαραζόπορτα δεν άνοιγε. «Γι’ αυτό υποθέτω έφυγε πεζή γιατί η παραλία ήταν η μοναδική έξοδος» πρόσθεσε.
Ο Ανδρέας προσπάθησε μάταια να φτάσει στο Μάτι και, στις 21:00, δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από κάποιον που ήταν μαζί με τη σύζυγό του, Μαργαρίτα, και το μωρό τους στην παραλία.
«Όταν έφτασα στην παραλία, είδα λιωμένα αυτοκίνητα και πεσμένες κολώνες. Ήταν μια καταστροφή. Χιλιάδες άνθρωποι σε κατάσταση σοκ, παιδιά και ηλικιωμένοι…» περιέγραψε. «Η Μαργαρίτα καθόταν στην παραλία με τα μάτια κλειστά, ενώ το μωρό ήταν στα χέρια ενός άνδρα που προσπαθούσε να του δώσει τις πρώτες βοήθειες».
«Έκανα έκκληση σε ένα εθελοντικό όχημα να πάρει το παιδί στο νοσοκομείο. Φαινόταν ότι η Μαργαρίτα πονούσε, οπότε την άφησα για να βρω αυτοκίνητο, αλλά όταν γύρισα, είχε παραληφθεί από ασθενοφόρο» ανέφερε, με τα μάτια του να βουρκώνουν. «Εκείνη ήταν η τελευταία φορά που την είδα. Όταν πήγα στο Παίδων, κατάλαβα από τα πρόσωπα των γιατρών ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο μικρός δεν τα κατάφερε». Αργότερα, η Μαργαρίτα νοσηλεύθηκε για άλλες 11 ημέρες και στις 3 Αυγούστου υπέκυψε.
Αναφερόμενος στην απουσία εναέριων μέσων εκείνη την ημέρα, ο Ανδρέας τόνισε ότι οι παράγοντες που οδήγησαν στην τραγωδία είναι πολλοί. «Κακή εκτίμηση από την αστυνομία, ανεπάρκεια των πυροσβεστικών δυνάμεων και ελλιπής ενημέρωση στους πολίτες… Όλα μαζί συνέβαλαν στους 104 θανάτους και τον πόνο τόσων οικογενειών», είπε.
Επιπλέον, ο Ανδρέας ανέφερε ότι μέχρι το 2018 δεν είχε σαφή εικόνα για τις διαδικασίες εκκένωσης: «Η αντίδραση έπρεπε να είναι άμεση με σωστό σχεδιασμό. Όταν η φωτιά έφτασε στη Μαραθώνος, η επιλογή του σχεδιασμού είχε χαθεί».
«Μετά το 2018, το σύστημα ενημέρωσης πολιτών λειτούργησε καλύτερα. Εγώ, όμως, δεν είχα συμμετάσχει σε σχετικές ασκήσεις απομάκρυνσης μέχρι φέτος στη Ραφήνα», κατέληξε.
